Αισθητική και Φιλοσοφία
“Η Φιλοσοφική Διάσταση του Interior Design: Ένας Διάλογος Μεταξύ Αισθητικής και Σκέψης”
Το interior design δεν είναι απλώς μια τέχνη ή επιστήμη που αφορά την οργάνωση και τη διακόσμηση χώρων. Είναι επίσης μια φιλοσοφική προσέγγιση, ένας διάλογος μεταξύ αισθητικής και σκέψης που διερευνά τη σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του χώρου του (Pallasmaa, 2005)[1].
Η ιδέα της “διαβίωσης” ή της “εμπειρίας του χώρου” είναι κεντρική στη φιλοσοφική προσέγγιση του interior design (Merleau-Ponty, 1962)[2]. Εξερευνά την ιδέα ότι ο χώρος που κατοικούμε δεν είναι απλώς ένα φυσικό περιβάλλον, αλλά μια ζωντανή επέκταση της ατομικής και κοινωνικής μας ταυτότητας (Bachelard, 1958)[3].
Η αισθητική είναι ένα από τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιούν οι εσωτερικοί σχεδιαστές για να δημιουργήσουν τον επιθυμητό χώρο (Pérez-Gómez, 2016)[4]. Η επιλογή των υλικών, των χρωμάτων, του φωτισμού, των επίπλων και των αξεσουάρ πρέπει να συντονίζονται με την βαθιά ενσωματωμένη αίσθηση της ομορφιάς, της άνεσης και της λειτουργικότητας (Pallasmaa, 2005)[1].
Πέρα από την αισθητική, η έννοια της “σκέψης” έχει έναν βαθύτερο ρόλο στον εσωτερικό σχεδιασμό. Ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας επισήμανε ότι “η ουσία του χώρου δεν βρίσκεται στην ύλη, αλλά στις σχέσεις και τις αναλογίες” (Plato, 380 BC)[5]. Αυτό υποδεικνύει ότι ο εσωτερικός σχεδιασμός πρέπει να είναι προσεκτικά σχεδιασμένος, ώστε να ενισχύει τις θετικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων και του περιβάλλοντος χώρου.
Ο φιλόσοφος Martin Heidegger έχει επίσης αναλύσει τη σχέση ανάμεσα στον χώρο και την “οικία”, δηλαδή τον τρόπο που οι άνθρωποι βιώνουν τον χώρο (Heidegger, 1971)[6]. Ο εσωτερικός σχεδιασμός δεν είναι απλώς μια διαδικασία προσαρμογής ενός χώρου, αλλά μια τέχνη που ενισχύει την οικειότητα και την αίσθηση της “εντατικής” παρουσίας.
Συνοψίζοντας, το interior design είναι μια τέχνη και επιστήμη η οποία όμως περιλαμβάνει και μια σημαντική φιλοσοφική διάσταση. Αυτή η φιλοσοφική διάσταση διερευνά τη σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του χώρου, τον τρόπο που ο χώρος επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά, και το πώς η αισθητική και η σκέψη συνεργάζονται για να δημιουργήσουν χώρους που είναι όχι μόνο λειτουργικοί και όμορφοι, αλλά και επηρεαζόμενοι από τις ανθρώπινες ανάγκες και τις αξίες μας (Norberg-Schulz, 1980) [7].
Πηγές:
- Pallasmaa, J. (2005). The Eyes of the Skin: Architecture and the Senses. John Wiley & Sons.
- Merleau-Ponty, M. (1962). Phenomenology of Perception. Routledge & Kegan Paul.
- Bachelard, G. (1958). The Poetics of Space. Presses Universitaires de France.
- Pérez-Gómez, A. (2016). Attunement: Architectural Meaning after the Crisis of Modern Science. MIT Press.
- (380 BC). Timaeus.
- Heidegger, M. (1971). Building, Dwelling, Thinking. In Poetry, Language, Thought. Harper Perennial.
- Norberg-Schulz, C. (1980). Genius Loci: Towards a Phenomenology of Architecture.